Een wonder..

Al vanaf jongs af aan wist ik dat ik ooit moeder wilde worden. Ook wist ik al vanaf vrij jonge leeftijd dat het misschien niet zo vanzelfsprekend zou zijn.

Mijn moeder vertelde mij weleens over de vele miskramen die zij heeft gehad (ik geloof één voor mijn zus en acht tussen mijn zus en mij). En ze vertelde dat het erfelijk was. Hoe het precies in elkaar stak wist ik niet, wel dat mijn zus en ik deze 'aandoening' ook hebben. Ik dacht het zal wel meevallen. Dat gebeurt mij niet. Wat was ik naïef in die tijd!

In 2005 leerde ik mijn man kennen. Ook hij wilde heel graag kinderen. Een aantal jaar nadat we getrouwd waren, wilde we gaan proberen om een kindje te krijgen. Ik was toen ook al heel snel zwanger. Echter, toen ik ongeveer zes weken zwanger was, kreeg ik een bloeding. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat het hartje van het vruchtje gestopt was met kloppen. Ik had sinds een paar dagen wel een heel ander gevoel, een leeg gevoel, dus waarschijnlijk is het toen gestopt. We waren ontzettend teleurgesteld en verdrietig.

Toch gingen we het na een tijdje opnieuw proberen. Ook de tweede keer raakte ik snel zwanger. Toen ik zes weken zwanger was ging ik voor mijn eerste echo naar het ziekenhuis. Deze echo was goed. Superblij waren we! Ook de tweede echo met acht weken was goed. We waren ervan overtuigd dat het goed zat deze keer.

Een week later ging ik terug voor de derde echo. De gynaecoloog had helaas geen goed bericht. Het hartje was gestopt met kloppen. Ik was hier kapot van. Dagenlang heb ik gehuild. Ik kon het niet begrijpen.

Toch vond ik na een tijdje weer de moed om het opnieuw te proberen. En je raadt het al.... ook deze keer ging het fout. Bij ongeveer 7 weken. Ik was nog niet bij de dokter geweest. Ik durfde voor de acht weken geen echo meer te laten maken om teleurstelling te voorkomen. Maar die teleurstelling was er toch en ook het verdriet.

Toen ben ik naar de verloskundige gegaan die mijn moeder destijds had en die heeft laten uitzoeken waarom mijn moeder al die miskramen kreeg. Hij heeft mij dit uitgelegd. Ik heb een gebalanceerde translocatie wat in het kort in houdt dat er een stukje van een chromosoom op een andere chromosoom is gaan zitten en vice versa. Bij ons hebben chromosoom één en tien met elkaar gewisseld. Bij mij is het in balans, waardoor ik dus gewoon gezond ben. Bij een zwangerschap houdt het in dat ik vijftig procent kans heb op een gezonde baby en vijftig procent kans op een miskraam ( in ons geval is het kindje bij een ongebalanceerde translocatie niet levensvatbaar). De verloskundige heeft mij doorgestuurd naar Maastricht voor mogelijk IVF.

Daar zijn we bij een professor geweest die ons vertelde dat we in aanmerking kwamen voor IVF met PGD. Hierbij prikken ze een gaatje in een eitje en halen ze wat cellen weg om te onderzoeken of het een goed of slecht eitje is. Zo worden alleen de goede eitjes bevrucht en heb je dus geen ongebalanceerde translocatie meer. Ze vertelde er wel bij dat we ongeveer vijftien procent kans hadden op een kindje met IVF. Heel erg weinig dus! Dat was wel een domper. Ze vertelde dat als ik via de natuurlijke weg zou blijven proberen ik vijfentachtig procent kans had op ooit een gezonde baby. Maar ze kon me niet vertellen hoeveel miskramen daar aan vooraf zouden gaan. Het kunnen er bijvoorbeeld drie zijn, maar ook gerust twaalf.

Mijn man en ik waren het erover eens dat we voor IVF gingen. Weinig kans, maar het was het proberen waard, want die miskramen zijn ook een aanslag op je lichaam en geest.

Vol goede moed begonnen we aan de IVF procedure. We dachten dat dit de oplossing voor ons was. Misschien naïef, maar zonder hoop had ik er waarschijnlijk de kracht niet voor gehad om dit traject in te gaan. Je moet tenslotte wel positief aan iets beginnen, anders heeft het sowieso geen kans van slagen. En dat is ook beter voor je gemoedstoestand. Heel moeilijk soms, maar het lukte mij toch aardig om positief te blijven. Vooraf moest ik medicijnen nemen en ik moest twee injecties met hormonen per dag hebben. Dit een paar weken lang. Ik moest de injecties zelf toedienen. Hier had ik gelukkig geen moeite mee en was wel wat gewend aangezien ik zelf in de zorg werk. Alles moest op uur en tijd toegediend worden.

Voor het oppikken van de eitjes was ik erg nerveus. Ik had al zoveel verhalen gehoord dat dit erg pijnlijk was. Toch vond ik het erg meevallen en waren de zenuwen voor niets geweest. Uiteindelijk  werden ertwaalf eitjes opgepikt, waarvan er maar één goed was! Serieus ééntje maar! Dit eitje hebben ze teruggeplaatst.

Na vier weken mochten we pas testen. Deze vier weken leken wel jaren te duren! Wat een verschrikking. Na vier weken helaas negatief getest. Bam.... de zoveelste teleurstelling te verwerken.

Ze vroeg of we voor een tweede poging wilde gaan. Hier gingen we voor. We moesten wel weer even wachten. Lang leve de wachtlijsten. Maar deze keer gelukkig niet zo lang als de eerste keer. Ook de tweede poging viel qua proces niet tegen. Nu had ik zeven eitjes, waarvan er drie goed waren. Ze konden er één invriezen, maar één was te zwak om in te vriezen. Helaas plaatsen ze er per keer maar één terug en dan wel de sterkste. Lang leven die fijne protocollen en regels en wetten. Wat ben ik daar achteraf kwaad om geweest, maar dat komt later.

Na de terugplaatsing moesten we opnieuw vier weken wachten. Opnieuw vier slopende weken. Maar het resultaat was het waard: Ik testte positief!

Wat waren wij gelukkig. We waren ervan overtuigd dat het nu goed zou gaan.

Bij acht weken zwangerschap moest ik terug naar Maastricht voor een echo. De arts was erg lang aan het kijken en ik wist genoeg. Opnieuw geen kloppend hartje. Wat heb ik gehuild zeg. De andere keren waren heftig, maar deze keer was het ergst van allemaal. Na alles wat we hadden doorstaan. Het hele traject wat we hiervoor hadden afgelegd. Onze wens ging nog niet in vervulling. Nu dus wel een goed eitje, maar de domme pech dat ik bij de één op de vijf hoorde die een miskraam krijgt. Wat was ik kwaad, teleurgesteld en verdrietig. Mijn hart was gebroken....

Er zat nog één eitje in de vriezer. Zes maanden na mijn miskraam hebben ze deze teruggeplaatst. Er werd mij toen verteld dat het weinig kans van slagen had. Omdat ik IVF met PGD had zat er een gaatje in het eitje . Bij het ontdooien valt deze eigenlijk bijna altijd geheel of bijna helemaal uit elkaar. Dit maakte mij juist zo kwaad dat het hier in Nederland allemaal aan de hand van protocollen gaat en er niet naar de mens en de unieke situatie wordt gekeken. Dat is geen verwijt naar de artsen, zij waren echt super deskundig.

Hierbij had ik dus weinig hoop. Vier weken laten inderdaad negatief getest en al snel daarna ongesteld geworden.

Ik mocht officieel nog een poging IVF doen, maar mijn man en ik besloten dat het genoeg was met de medische molen. We gaan het via de natuurlijke weg nog eens proberen.

En dat deden we. Na de vierde miskraam bij de IVF heb ik nog eens drie miskramen gehad. Dus zeven miskramen in totaal. Ik heb nooit de hoop en de moed opgegeven en als ik kon bleef ik positief. Al was het soms loodzwaar. Zoveel emoties heb ik door die jaren heen gevoeld. Teleurstelling, verdriet, woede, machteloosheid en zelfs schaamte en het gevoel waardeloos te zijn heb ik gevoeld. Maar ik had veel lieve mensen om mij heen die mij door dik en dun gesteund hebben, waar ik heel dankbaar voor ben. Waaronder natuurlijk mijn man.

In de zomer van 2017 zijn wij op vakantie gegaan. Toen we terug kwamen in september wilde we het toch nog een keer gaan proberen. En opnieuw was ik snel zwanger. Pas met zeven weken durfde ik de verloskundige te bellen. Een week later zat ik bij haar in de wachtkamer voor een echo. De echo zag er goed uit. Ik was acht weken en een dag zwanger. Zij was ontzettend blij en enthousiast. Ik was nog wat terughoudend. Ik ging er gewoon vanuit dat het toch weer niet goed zou gaan. Dat was mijn instelling om mijzelf te beschermen denk ik zodat ik niet al te teleurgesteld zou zijn.

Anderhalve week later ging ik terug. Wat duurde die week lang! Ik was bijna tien weken zwanger. Ik was ontzettend nerveus. Ik dacht echt dat ik te horen zou krijgen dat het hartje niet meer zou kloppen. Maar integendeel. Een mooie echo met een mooi kloppend hartje. Wow zou het nu dan toch echt een keer goed gaan? Ik durfde het bijna niet te hopen. Maar met elf weken weer een goede echo. En toen wist ik het zeker, deze keer zit het eindelijk goed! Ik heb het toen ook aan familie en vrienden verteld.

Met vijftien weken hebben we een geslachtsbepaling laten doen omdat ik ontzettend nieuwsgierig was. Het maakte ons uiteraard niets uit of het een jongen of meisje zou zijn. Veel mensen vinden het cliché, maar een gezonde baby is het allerbelangrijkst. En je moet dankbaar zijn dat je een baby mag krijgen. Bij de geslachtsbepaling werd duidelijk dat we een dochter kregen. Mijn man had dit al vanaf het begin goed geraden.

We waren zo gelukkig dat het eindelijk goed ging. Al gauw gingen we babyshoppen. We waren ontzettend benieuwd naar onze dochter. Hoe ze zou zijn, hoe ze eruit zou zien.

Op vierentwintig januari, op mijn verjaardag, zou ik de twintig weken echo krijgen.

Een week van tevoren werd ik ineens erg onzeker en bang. Ik heb toen een extra echo laten maken bij de echoscopiste die ook de geslachtsbepaling had gedaan (leuk weetje zij is de dochter van de verloskundige van mijn moeder destijds). Zij heeft mij gerust gesteld en verteld dat het er allemaal keurig uit zag.

Ook op de twintig weken echo was alles goed. Vanaf die dag kon ik pas echt genieten. Tijdens mijn zwangerschap, bevalling en kraamweek heb ik super fijne begeleiding gehad van de verloskundigen van de praktijk waar ik bij was, verloskundige centrum Midden Brabant.

Op 20 juni 2018 was ik uitgerekend. Zelf heb ik al die tijd gedacht; ze zal wel later komen....

Op vrijdagavond 15 juni 2018 voelde ik wat gerommel in mijn buik. Ik dacht dat het gewoon bij de laatste loodjes hoorde. Ik ging rond twaalf uur naar bed, niet wetende dat ik de volgende ochtend moeder zou zijn.

Rond 00.20 uur voelde ik iets knappen. Een heel gek gevoel. Ik dacht nog; wat is dat nu? Ik ben opgestaan en gelijk voelde ik water lopen. Toen wist ik genoeg, mijn vliezen waren gebroken. In eerste instantie twijfelde ik of ik de verloskundige moest bellen, maar ik kreeg al gelijk weeën in mijn rug. Ik heb de verloskundige gebeld en zij vertelde mij dat ik terug moest bellen als de weeën om de drie minuten (meen ik) kwamen en heftiger werden. Probeer nog maar wat te slapen zei ze.

Maar gelijk daarna kwam er een weeën storm. Erg intenst en zonder pauze en nog steeds in mijn rug. Niet op te vangen die krengen! Ik besloot een warme douche te nemen, want dat zou de pijn wel verzachten dacht ik. Mijn man zat maar aan te dringen dat ik de verloskundige terug moest bellen. Zo zenuwachtig werd hij ervan.

Het douchen heeft totaal niet geholpen dus toch de verloskundige maar terug gebeld. Ze was er al vrij snel en ik had al vier tot vijf centimeter ontsluiting. Ze twijfelde of ze om zeven of om zes uur terug zou komen. Ze besloot om zes uur terug te komen, omdat het vrij snel ging allemaal. Het was vier uur toen ze dat zei.

In die tussentijd zakte het wat af en ik zat rustig op de bank te doezelen. Mijn man zat ook op de bank te slapen. Alles stond al klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Toen de verloskundige kwam had ik ongeveer zes a zeven centimeter ontsluiting. We gingen naar het ziekenhuis. We mochten met de verloskundige meerijden. Onderweg voelde ik wel druk van onderen, maar ik dacht daar niet echt over na en dacht dat het bij de weeën hoorde.

Ik zat ook gewoon nog heel kalm in de rolstoel toen we in het ziekenhuis aankwamen. Toen we op de kamer kwamen en de verloskundige haar spullen klaar wilde leggen toch maar aangegeven dat ik het gevoel had dat ik moest poepen. Ze zei dat ik op het bed mocht gaan liggen en dan zou ze zo kijken. Toen ik opstond voelde ik ineens een enorme druk en had een brandend gevoel. 'Ik voel haar hoofd!' riep ik. Ik moest snel op het bed gaan liggen. De verloskundige ging kijken en ik had dus al tien centimeter ontsluiting! Ik mocht gaan persen. Na twee persweeën is onze dochter geboren. Ze was zo mooi en lief! Wat een bijzonder moment was dat. Dat gevoel als je je kindje voor het eerst ziet en vast houdt is niet te beschrijven. Ze keek al gelijk met grote ogen naar ons. En ze had een enorme bos donker haar. Ze was prachtig!

Om 00.20 uur braken mijn vliezen, om 06.40 uur waren we in het ziekenhuis en om 06.54 op 16 juni 2018 is onze dochter Ilayda geboren. Zo lang dat we op haar hebben moeten wachten, zo snel ging de bevalling. De kraamhulp was doordat het zo snel ging, niet bij de bevalling, maar we hebben wel een superfijne kraamweek met haar gehad. Zo lief en behulpzaam was ze en ze heeft ons heel goed op weg geholpen die eerste week.

We hebben lang voor onze dochter moeten vechten, maar ze was het helemaal waard en vanaf het moment dat zij er is ben ik de ellende van al die jaren kwijt. Ik vergeet het uiteraard niet, maar ik ben er ook niet meer mee bezig nu.

Inmiddels is Ilayda acht maanden en zij is voor ons de liefste en mooiste baby die wij ons ooit hadden kunnen wensen. Onze wens is uitgekomen. Onze droom.

Een wonder.... dit hebben we ook bovenaan in het geboortekaartje staan:

Een wonder in een wiegje

zo onvoorstelbaar klein

Een wonder in een wiegje

Te mooi om waar te zijn

Ik vond het fijn om mijn verhaal met jullie kunnen te delen. Wie weet herkenning voor mensen en geeft het hen ook hoop voor de toekomst. Geef niet op!

Liefs,

Stefanie Yavuz Huijberts

Lieve Stefanie, wat vind ik het ontzettend stoer dat jij je verhaal hebt willen delen en wat heb je het mooi geschreven. Jullie hebben een prachtig meisje gekregen en ik wens jullie heel veel liefde en geluk toe!