Ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit minder van mijn kinderen zou kunnen gaan houden dan dat ik nu doe. Onmogelijk! Eigenlijk kan het alleen maar meer worden. Daarbij kan ik mij eigenlijk ook niet voorstellen dat mijn kinderen ooit zodanig de fout in zouden gaan, dat die liefde in het geding zou komen. Maar wat nou als jouw kind Michael P. is, of Gökmen T.? Zou dat iets aan die moederliefde veranderen?
Soms zoekt de familie van dit soort verdachten de media op om hun verhaal te delen. Ik vind dat altijd heel indrukwekkend. Man, wat moet je wereld instorten als het kind dat je met zoveel liefde op de wereld hebt gezet, zo’n gruweldaad begaat! Waar ging het mis? Ik zou het me zo goed voor kunnen stellen dat je je als ouders afvraagt; wat heb ik verkeerd gedaan? Welke signalen heb ik gemist? Had ik dit kunnen voorkomen? Hier zijn natuurlijk geen pasklare antwoorden op. Drama’s kun je niet altijd voorkomen. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom iemand een delict als bijvoorbeeld een moord/doodslag, pleegt. Geestesziekte, fascinatie, was het een crime passionele of misschien zelfs een ongeluk? Je kunt niet in iemand hoofd kijken, ook niets als ouders.
Wat ik altijd verschrikkelijk vind, is dat deze ouders vaak veroordeeld worden voor de misdaad die hij kind begaan heeft. Stonden zij ernaast en keken zij erna? Dan ja, maar als dat niet het geval is? Vanuit mijn werk weet ik helaas hoe moeilijk het kan zijn om optijd de juiste psychische hulp te kunnen krijgen. Je kunt dan als ouders wel aan alle kanten schreeuwen om aandacht en vragen om hulp, zo simpel is het helaas niet. Er moeten plekken beschikbaar zijn, artsen en psychiaters moeten een juiste inschatting maken van de situatie, je bent overgeleverd.
Als jij weet dat jouw kind ernstige psychische problemen heeft, misschien zelfs al wel van jongs af aan, en het komt uiteindelijk tot een verschrikkelijke daad, hou je dan minder van je kind? Veranderd het kind daardoor? Is het kind opeens jouw kind niet meer? Pff, wat een moeilijke vragen!
Maar dan, een ongeluk! Een verschrikkelijk ongeluk waarbij één of misschien wel meerdere mensen de dood vinden. Misschien zat er wel schuld aan dit ongeluk, maar geen opzet. Drank in het verkeer? Jouw kind, hij of zij maakt een verkeerde keuze of is misschien wel op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Hou je daarom minder van jouw kind? Had jij dit kunnen voorkomen? Heb je wel genoeg gewezen op de gevaren van alcohol? Je zou jezelf deze vragen maar moeten stellen!
Een sprookje! Een voor de buitenwereld perfecte relatie eindigt in de dood van één of misschien wel beide partijen. Wat is er gebeurd? Wat speelde zich achter de voordeur af? Wat deed hem of haar tot deze daad komen? Gaven wij als ouders niet genoeg liefde? Hebben wij signalen gemist? Is mijn kind een monster? Wat een verschrikkelijke gedachtes!
Ik kan er geen antwoord op geven. Ik weet oprecht niet wat ik tegen deze ouders zou moeten zeggen. Het is niet jouw schuld? Helpt dat? Of, je hebt je best gedaan? Dat weten zij zelf (hopelijk) diep in hun hart ook wel. Van hoeveel gevallen heb jij gehoord dat je ouder(s) het kind hiertoe hebben gedwongen? Denk je niet dat deze ouders zich al schuldig genoeg voelen? Zich niet iedere seconde van de dag afvragen wat hun aandeel in het tragedie is?
Mijn mening? Ouders ben je voor altijd. Een fout of verkeerde keuze van jouw kind, maakt het niet minder jouw kind. Ik zal altijd de mama van mijn kinderen zijn, wat er ook gebeurd! Ik kan het niet eens zijn met de keuzes die ze maken, ik kan ze zelfs met heel mijn hart afkeuren, maar mijn kinderen zullen altijd mijn kinderen zijn. Ik zal er altijd voor ze zijn! Op de aller mooiste dagen, naar ook op de zwartste. Ik zal hun fouten niet goedpraten, maar ze altijd steunen en beschermen. Daar ben ik hun moeder voor.
Heb jij hier wel eens over nagedacht? Zou jij je kind kunnen verstoten? Let me know!
Reactie plaatsen
Reacties
Lastig, ik denk dat je heel boos wordt, op je kind en op jezelf, dat je hem niet meer hoeft te zien en te spreken en dat je het vooral gewoon niet snapt, maar ik denk dat je ondanks alles, nog altijd van je kind blijft houden omdat je weet hoe hij/zij ooit geweest is voor hij/zij zo werdt..
Das net hetzelfde als je tegen de moeder van een drugsverslaafde gaat zeggen dat het haar fout is - gewoon foute vrienden denk ik dan eerder :)
Het lijkt mij inderdaad heel lastig als je kind zoiets doet. Ppff heftig hoor. Ik zou wel heel boos en teleurgesteld zijn. Verstoten.... Mhh weet het niet. Het is wel het eerste wat er in je op komt dan denk ik.
Wat een lastige vraag. Natuurlijk is je liefde voor je kind groot en zal je er alles aan doe hem/haar op alle manier te steunen
Ik denk hier wel eens over na, vooral omdat ik al ruim een jaar geen contact meer heb met mijn ouders. (Ik heb zelf die moeilijke beslissing moeten nemen.) En daar nog vaak mee bezig ben. Nu met een dochter van 8 en een uk onderweg is mijn ergste nachtmerrie dat ik 'net zo word als haar', en dat mijn kinderen ook afstand nemen. Een lastige vraag, vanaf welke kant ook beredeneerd.
Ik denk inderdaad dat je altijd van je kinderen blijft houden. Je kan iets absoluut niet goedkeuren, maar ze laten vallen door een slechte keuze doe je denk ik inderdaad ook niet.
Als je boos bent zeg je sneller iets tegen elkaar waar je later spijt van krijgt. Als moeder hou je van je kinderen hoe vervelend en irritant ze ook kunnen zijn. Zelf herken ik dit ook wel vanuit mijn stage (onderwijsassistent) Soms kun je ze achter het behang plakken maar toch vergeef je ze wat ze ook gedaan hebben en hoe vervelend je dat ook vond. Precies, goed praten kan niet altijd maar dat betekend niet dat de liefde minder wordt. Vaak zijn het voor kinderen ook grote leermomenten. Heel erg inspirerend artikel om te lezen hoe jij hiermee omgaat.
Eerlijk gezegd, ik heb er geen flauw idee van en ik denk dat je dat ook pas weet als je het zelf mee maakt
Ik ben als kind heel veel gepest geworden, en ik was als kind heel opstandig. Grote mond schreeuwen met deuren gooien als ik iets deed wat mijn moeder niet leuk vond kreeg ik de stilte behandeling en dat vond ik altijd afschuwelijk. Het gaf mij het gevoel dat ik geen waarde had en dat ik wel een vreselijke dochter moest zijn. Mijn gevoelens deden er niet toe zo voelde het en werden zelfs afgestraft d.m.v. de stilte behandeling. De gevolgen van de emotionele mishandeling daar heb ik nog steeds last van. Ik ben inmiddels 45 jaar. Ik heb verlatingsangst, een laag zelfbeeld, ik laat nog te vaak over mijn grenzen heen gaan en ik heb het gevoel dat ik er niet toe doe en beter niet geboren had kunnen zijn, ik kan mijn emoties moeilijk reguleren, maar ik doe mijn best om mijn emoties te reguleren. Mijn vriend zegt het zelfs dat ik voorruit ben gegaan, want ik vloog vaak van 0 naar 100 in mijn reacties dit heb ik nu beter onder controle.
Ik heb door de slechte relatie ook al een paar keer helemaal geen contact meer gehad met mijn moeder dit kwam van mijn kant af.
Sinds een paar maanden geleden durfde ik eindelijk mijn gevoelens en gedachtes tegen mijn moeder te zeggen. (Als het aan mijn moeder had gelegen zouden we nergens meer over praten).En wat die stilte behandelingen altijd met mij hadden gedaan en nog steeds.
Mijn moeder begon te huilen en zei wat heb ik je aangedaan.
Dankzij mijn vriend ben ik met haar gaan praten want ik wilde haar eigenlijk helemaal niet meer zien, maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan en heb ik mijn gevoelens geuit.
En heb ik haar weer een kans gegeven met de hoop dat ze mij niet weer vreselijke pijn zou doen. En we hadden weer 7 maanden contact.
Met moederdag zou ik naar haar toe gaan. Vanwege omstandigheden ging dit niet door en had ik haar gebelt dat ik niet kon komen. Even later kreeg ik een berichtje van haar, door dat berichtje ging ik mij schuldig voelen en ik kreeg ook het gevoel dat dit juist de bedoeling was van haar. mijn vriend en ik zijn een paar dagen later naar haar toe gegaan.
Ik heb haar op een zo rustig mogelijke manier aangesproken en mijn gevoel geuit over het berichtje dat ze mij gestuurd had.
En ze schoot gelijk in de verdediging.
Ik had nog meer vragen over vroeger waarom ze bepaalde dingen niet had gedaan. En ze zei nog sorry voor de dingen die ze nagelaten had als moeder zijnde en ze zei sorry, dus we gingen weer over tot de orde van de dag.
We hadden fotoalbums nog samen gekeken 2 uur lang en ik dacht dat alles nu goed was tussen ons. Ze deed normaal tegen mij en zei tegen mij toen ik naar huis ging dat ze van mij houdt en tot de volgende keer.
Dus ik ging er van uit dat het weer goed was tussen ons.
Tot op het moment dat ik in de gaten kreeg dat ze tegen mijn broertje en haar vriend had gezegt dat we haar hadden aangevallen met woorden en nu heeft mijn broertje geschreven via whatsapp dat hij niets meer met mij te maken wil hebben hij heeft mij voorgoed verbannen uit zijn leven. En hij heeft mij overal geblokkeerd.
Dat was de eerste klap.
De volgende klap was dat ik verhaal wilde halen bij mijn moeder.
Dus ik belde haar op maar ik kreeg nog niet eens de kans om iets te vragen en smeet mij dingen naar mijn hoofd en verbrak de verbinding.
Ik heb haar nog geappt en ik zei dat we naar haar toe zouden komen om te praten.
Maar ze schreef bespaar je de moeite de deur blijft dicht praten heeft geen zin meer.
Ze heeft mij gedumpt als afval via de whatsapp. Nu heb ik spijt dat ik haar nog een kans heb gegeven en het heb toegelaten dat ze mij weer pijn heeft gedaan. Hoe ik hier weer over heen kan komen van deze afschuwelijke pijn ik weet het niet....ik zal nooit begrijpen hoe een moeder haar kind zoiets vreselijks kan aandoen ze heeft ook nog mijn broertje tegen mij opgezet dus ik heb nu die klap ook nog eens erboven op gekregen. En voel mij nu nog waardelozer dan ik al mijn levenlang heb gevoelt. Hopelijk bied dit van mij afschrijven iets van verlichting....