Van de week plaatste ik een post over het ongelukje met Julia waarbij ik in haar vingertje knipte. Jullie reacties waren zo ontzettend lief, dat ik besloot een blog te schrijven over alles waar ik me als moeder schuldig over voel.
Ongelukjes..
Afgelopen vrijdag avond laat, besloot ik nog even Julia haar nageltjes te knippen voor het slapen gaan. Ineens begon zij met haar handje te trekken waardoor ik in haar inimini kleine vingertje knipte. Het bloedde als een rund en het bloeden leek niet te stoppen. Na contact met de huisartsenpost en een kwartier koelen, bloedde het nog en zo zaten wij om 00:30 uur alsnog bij de huisarts. Daar werd haar kleine vingertje verbonden. Arm meisje!
Helaas was dit niet het eerste tripje dat ik ‘s nachts naar de huisartsenpost maakte wegens een ongelukje. Toen Joshua een week of 20 oud was, is hij namelijk van ons bed gevallen. Ik wilde hem nog even voeden voor het slapen gaan en legde hem op ons bed. Ik draaide me om, om mijn shirt uit te trekken en hoorde vervolgende een harde klap. Die klap hoor ik nu nog als ik er aan terug denk. Ik draaide me direct om en zag Joshua op de grond liggen en hij begon direct te huilen. Ik schrok me dood! Ik heb me echt werkelijk waar maar twee seconde omgedraaid en het was al gebeurd. We hebben Joshua toen gelijk in de auto gezet en zijn naar de eerste hulp gereden weer ze ons direct in de wachtkamer van de huisartsenpost zetten. Er bleek gelukkig niets aan de hand.
Een ongeluk zit in een klein hoekje en je doet dit soort dingen natuurlijk niet met opzet, maar man wat voel je je schuldig en dom als je zoiets gebeurd. Hoe Joshua in zo’n korte tijd van het bed heeft kunnen rollen is me nog altijd een raadsel, hij rolde namelijk nog helemaal niet toen. Toch ben ik hier vanaf dag één met Julia heel voorzichtig in! Ik leg haar in haar wiegje en pak haar pas op het moment dat ik echt ga voeden. Dit gebeurd mij echt NOOIT weer!
Ik knipte met een nagelknippertje in Julia haar vingertje. Je snapt dat deze nu in de prullenbak ligt. Ze komen er hier niet meer in. Ik pak wel een schaartje of een vijltje.
Borstvoeding..
Ik voel mij soms best schuldig dat ik zo snel na Joshua, zwanger raakte van Julia en dat ik hem daardoor geen borstvoeding meer kon geven. Ik merkte dat zodra ik stopte met de borstvoeding, Joshua vaker ziek was. Ik reken(de) dat mijzelf aan. Toen hij nog borstvoeding kreeg was hij namelijk nooit ziek! Dat is één van de redenen dat ik nu enorm vecht om Joshua in elk geval één keer per dag een flesje moedermelk te kunnen geven. Ik vind het belangrijk dat hij die antistoffen binnenkrijgt.
Soms vind ik het ook wel lastig dat ik Julia nog volledig aan de borst voed, en bij Joshua met vier maanden begon met hapjes. Ik wist toen niet beter en deed dat, uiteraard, met de beste bedoelingen. Toen Joshua zes maanden oud was, zat hij al op een volledig eetschema. Ontbijt, lunch, diner, fruit en tussendoortjes. Julia krijgt over een paar weekjes pas haar eerste hapje. Ik wil geen onderscheid maken tussen mijn kinderen en als ik toen had geweten wat ik nu weet, was ik bij Joshua ook pas met zes maanden gestart met hapjes. Maar dat is achteraf.
Snel weer zwanger..
Ik riep altijd heel hard dat ik nooit twee kindjes snel achter elkaar wilde. Maar het leven laat zich niet voorspellen en dingen gebeuren. Heel bewust maakte wij de keuze om te gaan proberen voor een tweede kindje. Wij mogen onszelf ontzettend gelukkig prijzen dat zwanger worden ons makkelijk afgaat. Het was dan ook meteen raak. Ik ben zielsgelukkig met Julia en vind de band tussen mijn kindjes echt prachtig, maar achteraf had ik misschien toch langer willen wachten met opnieuw zwanger worden.
De zwangerschap van Julia was zwaar, zowel lichamelijk als emotioneel en ik voel mij schuldig over het feit dat Joshua daar de dupe van was. Ik kon hem op een gegeven moment niet meer zelf wassen of naar bed brengen. De knuffel momentjes met de fles werden me te zwaar en deden me pijn. Ik vind dat oprecht erg. Ik vind dat ik daarin, als zijn moeder, te kort ben geschoten.
Werken..
Ik werk onregelmatig. De ene week twee dagen en de andere week vier. Daar zitten vroege en late diensten bij. Het komt ook voor dat ik mijn reeks van vier werkdagen, een laat/vroeg draai. Dat betekend dat ik mijn kindjes, twee dagen zo goed als niet zie. Dat valt me zwaar. Mijn kinderen zijn mijn alles en het liefst zou ik er 24/7 voor ze zijn. Ik ben er natuurlijk ook wel 24/7 voor ze, maar ben niet altijd lijflijk aanwezig. Toch zou ik ook niet willen stoppen met werken. Ik hou namelijk van mijn werk en ook daar voel ik me dan soms weer schuldig over.
Mijn relatie..
Soms voel ik me ook schuldig naar Tim. Twee kleine kindjes, borstvoeding geven en persee de oudste ook nog willen voeden is soms best pittig. Hij steunt mij daarin enorm en dat is fijn! Toch gaat alle aandacht voor de kinderen, ten koste van de aandacht voor elkaar. Dat is natuurlijk niet gek, heel begrijpelijk zelfs! Toch knaagt dat soms. We moeten meer tijd voor elkaar maken, ook gewoon Tim en Natascha zijn in plaats van alleen papa en mama. Maarja, tijd voor elkaar gaat weer ten kosten van tijd voor de kinderen, en dat willen we ook niet! Best last soms hoor, dat ouderschap.
Heb jij dat ook, dat je je soms schuldig voelt? Let me know!
Reactie plaatsen
Reacties
Jazeker, met name als het om werken gaat kan ik me erg schuldig voelen. Of wanneer ik mijn kinderen niet volledig de aandacht kan geven.
Oef dat lijkt me echt ontzettend schrikken, beide situaties! Die dingen kunnen gewoon gebeuren maar ik snap dat het moeilijk is om je daar niet schuldig om te voelen.
wat enorm fijn dat je zo'n lieve vent aan je zijde heb, denk dat het voor iedereen met kinderen herkenbaar is, maar ongelukjes gebeuren!
Ik geloof dat er geen moeder bestaat die zich nooit schuldig voelt... Het komt denk ik omdat we het graag goed willen doen voor onze kinderen. Dat maakt ons vatbaar voor schuldgevoel.
Wij vrouwen zijn wel erg streng voor onzelf merk ik vaak. Schuldgevoelens, onzekerheid en drukke levens. Maar ik herken het wel hoor.. helaas. Vooral op het gebied van werken in combinatie met gezin.. het blijft een struggle!
Ik ken het wel. Voel mij ook vaal genoeg schuldig maar gelukkig bestaat de perfecte moeder niet. Ik zie alles maar als leermomenten.
Ik denk herkenbaar voor alle moeders. Het leven loopt immers niet zo als je altijd plant. Je bent namelijk niet de enige die invloed op je eigen leven heeft.
Ik voelde me vooral heel schuldig dat Borstvoeding bij mij nooit goed gelukt is. Ook de keuze gemaakt bij de 3e om het niet te doen bij omstandigheden. Man wat voelde ik me daar slecht over.. Ben normaal zo pro bv..
Ik ben dan fulltime student ( gelukkig laatste jaar nu op mbo4) maar ga straks lekker parttime werken :) Puur omdat ik dan ook lekker thuis kan zijn om gewoon lekker te moederen
Voel me zelf maar schuldig over een ding. Toen mijn zoontje net een week was moest hij twee keer terug naar het ziekenhuis omdat hij geelzucht had. En de eerste keer kon ik niet blijven slapen, omdat ik zelf bijna niet kon lopen en gewoon kapot was. Daar voelde ik me echt onwijs zwaar schuldig over. Veel tranen gelaten haha
Ik ben geen papa dus ik kan alleen maar proberen om een voorstelling ervan te maken. Lijkt mij in ieder geval erg hectisch.
Ik denk dat je je als moeder altijd wel ergens schuldig over voelt maar als je in ieder geval je best doet voor je kinderen en ze laat merken hoeveel je van ze houdt, is dat vooral erg belangrijk.
ik voel mij ook snel schuldig over iets. Dat het aan mij ligt en dat het mijn schuld is. maar dat betekent niet dat het ook mijn schuld is in sommige situaties
Ik denk dat het schuldig voelen heel normaal is. Opvoeden is het moeilijkste wat er is en daarom moet je altijd kijken naar de intentie. Dat de uitvoering misschien beter had gekund...je kan er alleen van leren denk ik. Ik heb nu 3 dochters van 17,18 en 22 dus dit gevoel zal je nog heel vaak voelen. Maar als het vanuit de goede intentie is kan ik het mezelf ook vergeven!
Ik heb dat inderdaad soms ook. Ergens in je hoofd heb je dan toch een bepaald ritme waar je dingen in doet, zodat je energie en aandacht goed verdeeld is. En dan kan het soms flink knagen als dingen anders lopen. Zeker als ik iets af moet zeggen omdat ik mij lichamelijk niet goed voel. Gelukkig heb ik hier wel aardig wat rust in gevonden en geleerd dat alles wel meevalt als je het maar op tijd bespreekbaar maakt :)
mooi gezegd op je foto, schuldig voelen is niet schuldig zijn! Dat is wel een goede
Herkenbaar! Maar Denk dat iedereen dat wel eens heeft, en dat we stiekem ook wel een beetje te streng voor onszelf zijn op dat vlak;)
Ik ken geen enkele moeder zonder schuldgevoel. Dus je bent zeker niet de enige.
Ik kan me alleen maar schuldig voelen als huisdiermoeder, maar ik heb de hond ook wel eens per ongeluk geknipt, toen ik een klit eruit wilde knippen. Ay, die verwijtende blik!